Eerlijk gezegd was het niet de bedoeling om mijn eerste blog over Sofie te schrijven. Het leek me iets te persoonlijk om mee te beginnen, maar bij nader inzien is haar verhaal juist iets wat ik nu al met jullie wil delen. Ze heeft namelijk veel invloed gehad als het gaat om hoe ik mijn werk doe en hoe ik naar honden kijk.
Hoe het begon…
Als het gaat om liefde voor bepaalde rassen dan staat de Chihuahua zeker in mijn top 3.
Bijna iedereen vindt wel ”iets” van dit ras, maar één ding is zeker: Het zijn ontzettend bijzondere wezentjes!
Helaas is de gezondheid van de Chihuahua niet altijd even goed en daarom besloot ik destijds me wat meer te verdiepen in de (honden)fokkerij. De droom was namelijk om ooit iets te kunnen bijdragen op het gebied van de gezondheid van dit ras, maar ik had al snel door dat dit makkelijker gezegd dan gedaan was. Ik zocht contact met diverse fokkers in de hoop meer te leren over de verschillende bloedlijnen en daarnaast ook in de hoop dat ik op een dag in aanmerking zou komen voor een, zoals ze dat zeggen, ”veel belovende” pup.
Zo kwam ik uiteindelijk in 2016 terecht bij een fokker die op dat moment een goed huisje zocht voor een mooie pup. We hadden contact over dit pupje, maar ondanks dat het precies was wat ik zocht en zij mij deze kans wilde geven, besloot ik toch om nog even te wachten.
In de tussentijd hield ik deze fokker wel in de gaten, want de wens was er nog steeds om ooit een pup bij haar te mogen halen.
Om een lang verhaal kort te maken: 3 jaar later werd er bij deze fokker een nestje geboren en uiteindelijk mochten we 3 maanden later een prachtig, langharig chihuahua teefje ophalen….Sofie!
Onze reis
Sofie was vanaf de eerste dag een ontzettend lieve, knappe, dappere en eigenzinnige pup. Angst was een emotie die niet in haar woordenboek voor kwam. Alles ging zoals gewenst, op één ding na: Eten.
Vanaf de eerste dag bij ons was dit al een lastig punt. Bij de fokker was het al geen grote eter, maar ze was goed op gewicht, energiek en speels. We hebben haar ook meteen laten onderzoeken door onze eigen dierenarts, maar er was naast het moeilijke eten verder geen aanwijzing dat er iets aan de hand was. We gingen naar huis met de afspraak dat we het even zouden aankijken.
In de maanden die volgde bleef Sofie maar wisselend/slecht eten. Ondanks dat ze nog steeds haar lieve, vrolijke en energieke zelf was, groeide mijn bezorgdheid en kreeg ik steeds sterker het gevoel dat er écht iets mis was. We hebben regelmatig onderzoek laten doen (ontlasting, bloed etc.), maar iedere keer leek er lichamelijk niets aan de hand.
Reputatie als chihuahua eigenaar
Als chihuahua eigenaar heb je bij voorbaat al een bepaalde reputatie, want veel mensen gaan er meteen vanuit dat je de hond te veel verwend en als kind behandeld. Je kan je misschien voorstellen dat als men deze vooroordelen heeft en je vervolgens aankomt met een chihuahua die slecht eet, je al snel wordt weggestuurd met het advies om ”alleen het eigen eten te geven en vol te houden”.
En ik snap het, echt waar. Tijdens mijn werk als voedingsdeskundige voor honden kom ik het vaak tegen dat honden ietwat verwend zijn en ze de baasjes goed hebben “opgevoed”. Ik weet dus hoe lastig het kan zijn!
Zo erg kan het niet zijn
Ondertussen kreeg zelfs mijn eigen omgeving het idee dat het misschien wel tussen mijn oren zat, want ze was zo vrolijk en actief… Ze at (met veel moeite) net genoeg om niet te veel af te vallen, dus ze zag er ook niet uit als een niet-etende hond. Oftewel: Zo erg kan het niet zijn.
Ja, daar sta je dan. Je hond die niet of met veel tegenzin eet en je onderbuikgevoel die zegt dat het niet in orde is. Uiteindelijk kwam ik op het punt dat ik zoveel aan mezelf ging twijfelen en ik meer en meer mijn gevoel opzij heb gezet.
De tijd daarna gingen we regelmatig naar een holistische dierenarts om aan haar mentale gezondheid te werken. De gedachte was dat als er lichamelijk niets aan de hand was, er misschien mentaal wel een trauma of blokkade zat die dit kon veroorzaken. Deze arts had voor mijn andere honden al zóveel gedaan, met goede resultaten, dus ik hoopte dat dit voor Sofie ook de juiste weg zou zijn. Maar helaas, af en toe leek het iets te verbeteren, maar dat was altijd van korte duur.
De tijd vloog voorbij en ze was ondertussen al de 13 maanden gepasseerd en we kwamen op het punt dat ze langzaam achteruitging. Samengevat: Haar vacht werd doffer, ze begon af te vallen en ze maakte een verdrietige indruk. Uiteindelijk heeft de holistische arts ons doorgestuurd naar een andere arts voor een second opinion en aanvullend onderzoek.
Laatste kans
De afspraak voor de second opinion stond gepland op een maandag middag. Na het gesprek met de nieuwe arts werden er allerlei onderzoeken gedaan met als laatste nog een paar röntgenfoto’s.
Uiteindelijk werd ik geroepen voor de uitslag en het moment dat ik de kamer van het röntgenapparaat binnen stapte, stopte de tijd. Ik ben geen arts of radioloog en ik wist niet wát ik precies zag, maar ik wist wel dat het foute boel was.
Er was van alles aan de hand maar de prioriteit lag op dat moment bij haar maag en darmen, er was namelijk een grote obstructie te zien op de foto.
Met alles wat er verder nog aan de hand was, had ik eigenlijk maar twee opties: Het kwam het neer op inslapen of opereren om te kijken of ze daarna nog een kans had. We kozen voor de operatie.
Wat was er aan de hand?
Tijdens de operatie bleek er een ”navelstreng” om de darmen te zitten die naar mate ze ouder werd (en dus ook groter) steeds strakker kwam te zitten tot op het punt dat er helemaal niets meer kon passeren. Dat was dus ook de reden van de obstructie die op de foto was te zien, wat uiteindelijk bleek te bestaan uit onder andere voedsel en haren. Dat deze navelstreng er zat was natuurlijk niet de bedoeling en ik heb verschillende artsen en specialisten gesproken, maar niemand had dit ooit gezien of ervan gehoord.
De operatie was goed verlopen en voor heel even voelde ik een héél klein beetje hoop dat ik haar nog iets langer bij me kon houden, maar eerlijk is eerlijk… Dit was tegen beter weten in. Tijdens de onderzoeken die dag zijn er namelijk meer problemen aangetroffen, waaronder afwijkingen aan de lever, de nieren, het hart en de luchtpijp. Ik heb niet meer over haar toekomst na kunnen denken… Zonder afscheid te kunnen nemen is Sofie 2 dagen na de operatie in de kliniek overleden.
Als je alles bij elkaar optelt is het wonderbaarlijk dat ze altijd zó vrolijk, lief en energiek is geweest. Als we het hebben over de oorzaak, dan is het aannemelijk dat er tijdens de ontwikkeling in de baarmoeder al iets mis was gegaan en dat deze afloop, vroeg of laat, onvermijdelijk was. Niemand heeft hier schuld aan, het was hard gezegd een ”foutje van moeder natuur”.
Waarom deel ik dit verhaal?
Hoe moeilijk ik het ook vind en hoe kwetsbaar het ook voelt, het is in mijn ogen belangrijk om te leren van je eigen ervaringen, maar ook van die van een ander. Buiten dat heeft Sofie het verdiend om gehoord te worden.
Sofie heeft mij ontzettend veel geleerd, waaronder dat honden meesters kunnen zijn in het verbergen van pijn en ongemak. Daarnaast dat het ontzettend belangrijk is om op je intuïtie te vertrouwen, ongeacht wat een ander zegt. En… Je kan nooit, maar dan ook nooit met zekerheid zeggen dat een hond geen pijn heeft! Het hoeft natuurlijk niet zoiets ernstigs te zijn als dat van Sofie, maar we mogen in het algemeen wel iets voorzichtiger zijn als het gaat om de conclusie trekken dat de hond ”gezond” is en geen pijn heeft.
Deze blog is eigenlijk nog lang niet compleet, want buiten haar lichamelijke gezondheid was er nog een heel stuk waar ik niets over heb gezegd: Het verwerken van het verlies, maar ook over haar ziel. Sofie was (en is nog steeds) een van mijn grote liefdes. Zelfs toen we elkaar nog niet hadden ontmoet veroverde zij mijn hart. Zij heeft mij laten voelen wat onvoorwaardelijke liefde is. Het meisje die zoveel vreugde gaf op het moment dat ze ons leven binnenkwam, maar ook het meisje die mij heeft veranderd op het moment dat ze ons verliet.
Het verhaal van Sofie neem ik altijd met me mee en ik geloof dat het mij tot een betere hondenprofessional en eigenaar heeft gemaakt. Het verlies was echt onbeschrijfelijk zwaar, maar ik ben zó ontzettend dankbaar dat ik haar in mijn leven heb gehad.
Tot slot wil ik jullie meegeven:
Vertrouw op je intuïtie, gesterkt door je ervaring en opleiding.
Heel erg bedankt voor het lezen!
Veel liefs,
Jessica
Bewust met je hond
”Sometimes there is only one thing left to say, P.S. I love you”
Sofie
07/02/2019 – 13/05/2020
